Ben jij die onmisbare parel? Waarschijnlijk niet!

Solliciteren is zwaarder als werken, verzuchten onze loopbaankandidaten met regelmaat. Ze zitten nog net niet helemaal onderuitgezakt aan tafel. Maar het scheelt niet veel. Murw door de afwijzingen, moe van het afstruinen van de vacaturebanken en het (online, ook dat nog) netwerken. Het voelt als leuren. Met zichzelf. Leuren om constant afgewezen te worden. Moedeloosheid ligt op de loer. Zie die lusteloosheid maar weer eens om te buigen naar gepast enthousiasme….Opnieuw…

Zelfs bij het intypen van bovenstaande alinea zaten wij te zuchten. De schouders zakten ietsje naar beneden, we voelden de vermoeidheid en onzekerheid op ons neerdalen. Alsof we onszelf wéér moesten motiveren om een baan te zoeken. En daar geen zin meer in hadden. Dus ja, wij snappen echt wel dat solliciteren hard werken is. Werken terwijl je niet eens weet wat je beloning gaat zijn. Ja, hopelijk die droombaan natuurlijk. Maar dat weet je niet zeker. Elke sollicitatiebrief voelt als een staatslot. Je zou zomaar de winnaar kunnen zijn, maar je weet ook dat de kans op verlies groot is. Vermoeiend, want jij legt je hart en ziel in elke sollicitatie. Je leest je in, je vraagt in de rondte, je verdiept je in materie, organisatie, mogelijke nieuwe collega’s. Je komt heel goed beslagen ten ijs, je hebt over werkelijk elke letter in je motivatiebrief nagedacht. En nog een keer nagedacht. Zonder te weten of je überhaupt op gesprek mag komen. Al die moeite kan zomaar voor niets lijken als de zoveelste afwijzing in je inbox staat. En om dan je schouders alsmaar recht te houden, een glimlach op je gezicht, een twinkeling in je ogen…nee, zelfs de grootste rasoptimist raakt weleens in een dipje door het solliciteren. Vervelend? Ja, even wel natuurlijk. Maar weet ook dat iedereen door verschillende fases heen gaat. De weg naar een baan is nu eenmaal geen lege vijfbaansweg zonder snelheidslimiet. Nou ja, voor de meeste werkzoekenden niet in ieder geval. Het is meer een hobbelig, drassig karrespoor. Met drempels. En rode lichten.

Van opgewekt en optimistisch…

De meeste werkzoekenden beginnen redelijk opgewekt aan hun zoektocht. Een onzekere periode is voorbij, de bakens zijn verzet en ze kijken optimistisch naar een nieuwe horizon. De opbeurende clichés vliegen in het rond: ‘waar een deur dichtgaat, gaat een raam open’. ‘Als ze jou niet aannemen, is het hun verlies’. ‘Met jouw skills ben je zo aan de bak’. Kortom, vanaf hier gaat het alleen maar beter worden! De eerste sollicitatie kost bloed, zweet en tranen, maar je bent trots op je werk. Jij bent vast die ene parel in de zee van zwijnen, die werkgever zal jou meteen zien en op waarde schatten. Denk je…

Naar relativerende peptalks…

De eerste afwijzingen druppelen binnen. Maar hé, niet getreurd. Je kent je kwaliteiten, dit waren gewoon niet dé banen voor jou. Geen probleem, er zit nog genoeg in de pijplijn. Dat gesprek met die directeur laatst, hij zou terugbellen. En die laatste videosollicitatie verliep niet vlekkeloos, maar je hebt jezelf best aardig staande gehouden. Ze kijken vast door die zenuwen heen. En je wordt vast snel teruggebeld. Denk je…toch?

Richting moedeloosheid

Langzaam maar zeker zakt de moed je in de schoenen. Je hebt wat gesprekken gehad, je hebt je netwerk ingeschakeld, je hebt een mooie staat van dienst, de juiste papieren, een goede sollicitatiebrief, een ronkend LinkedInprofiel. Waarom lukt het nou niet? Je huisgenoten zijn nog steeds blij met je kookkunsten. Alle ‘die doen we nog wel ooit’ klusjes zijn gefixed. Je hebt hard gewerkt aan het vinden van een baan, je hebt tussendoor genoten van de vrijheid. Maar nu begint het toch echt te knagen. Na het zoveelste rondje door huis met de W5-spuitbus weet je zeker dat de deuren nergens meer piepen en kraken. Maar je zelfvertrouwen kan inmiddels ook wel een smeerbeurt gebruiken. Alles waar je ooit zeker van was, is gereduceerd tot vertwijfeling. Is mijn brief wel zo goed? Wie zit er op mij te wachten? Waarom lukt het niet? Wat doe ik verkeerd? Bij de een komt dit punt na drie weken, een ander zingt het makkelijk een paar maanden uit. Maar het feit blijft dat je aan jezelf gaat twijfelen als het ondanks al je inspanningen toch niet lukt.

HELP

Voordat de totale radeloosheid het overneemt, kun je stappen zetten om dat te voorkomen. Want ook jij hebt blinde vlekken. Ja, echt! Waar de één blakend van zelfvertrouwen als te arrogant overkomt, kan de ander door onzekerheid niet overbrengen hoe goed hij is in zijn werk. Waar de een nog sollicitatiebrieven uit het jaar blok de deur uitdoet, weet de ander precies hoe hij een platform als LinkedIn effectief in kan zetten. Waar de een precies weet wat hij wil, komt de ander erachter dat een carrièreswitch juist nu goed is. Je kunt blind solliciteren op alles wat ook maar enigszins bij je past en met hagel gaan schieten. Maar je kunt ook een stap terugdoen. Pas op de plaats maken. Je blinde vlekken blootleggen, weten wat je écht wilt en vanaf dat moment met scherp gaan schieten. Je zult zien dat dat hernieuwde energie geeft. En natuurlijk zeggen wij nu dat een loopbaancoach daarbij kan helpen. Dat is immers onze business. Maar we menen het ook echt. We weten door onze jarenlange ervaring met loopbaancoaching dat iedereen, maar dan ook echt iedereen die niet meteen een nieuwe baan vindt, door de bovenstaande fases heen gaat. En dat snappen we. Het mooie is dat we er samen met jou voor kunnen zorgen dat die felbegeerde volgende stap dichterbij komt. Door mee te kijken naar jouw sollicitatiebrief, door helder te krijgen waar je van nature goed in bent, door kritisch door te vragen en samen door te pakken. Je staat er niet alleen voor en een heldere kijk van ‘buitenaf’ brengt niet alleen nieuwe energie, maar ook nieuwe inzichten en tools om verder te gaan. Zie jij het einde van de pad al? Wij wel. En het licht staat nog op groen ook!